درباره‌ی معماری ایران بسیار نوشته‌اند، از مسجدها و کاخ‌ها گرفته تا آرامگاه‌ها و کوشک‌های باغ‌ها. اما موضوعِ این کتاب سنتِ بومی‌ای است که در بسترِ زندگی در زیستگاه‌های خرد و کلانِ ایران پا گرفته و از قضا بیشتر در بناهایی خودنمایی می‌کند که از دایره‌ی مطالعات‌ِ تاریخیِ معماری به کنار مانده‌اند؛ سخن از بناها و سنتی ویژه در معماری است که حیات در این سرزمینِ بیش و کم بیابانی با این آب‌وهوای خشک و خشن بدان وابسته است. فهم چشمگیرِ ایرانیان در زندگی در این زمینِ خشک پرداخته‌ی هزاره‌هاست، و نه قرن‌ها. آنچه نشانه‌ی نبوغ نادرِ اینان است، نه ممکن کردن زندگی، که بسیار فراتر از آن، ساختنِ تمدنی است درخشنان و خیال‌انگیز در این اوضاع سختِ طبیعی.
 

مطالعه ۲۰صفحه ابتدایی کتاب