چرا انسان‌ها طی سده‌ها زیستن و ساختن در کره زمین، تا پیش از روزگار جدید، بناها و شهرهایی پدید آورده‌اند که هم زیباترند و هم کارآمدتر؛ بناها و شهرهایی آرامش‌بخش، دلنشین و همساز با طبیعت؛ بناها و شهرهایی متناسب با همه شئون زندگی جمعی و فردی انسان؟ چرا مکان‌های نکویی پدید می‌آمدند؟ چرا امروز ما از چنین کاری درمانده‌ایم.

کریستوفر الکساندر در این کتاب بر آن است که پیش از روزگار جدید، آنچه بناها و شهرهای نیکو پدید می‌آورد نه قوانین معماری و شهرسازی، بلکه زبان مشترک بود. مردم در هر فرهنگ، زبان ساختن مشترکی داشتند این زبان را همه می‌دانستند؛ اما اهل پیشه معماری با ظرایف آن آشناتر بودند. این زبان واژه‌هایی داشت به نام الگو. الگو هم رویدادها را شامل می‌شد و هم مشخصه‌های کالبدی را این زبان نحو هم داشت: قانونی نانوشته که رابطه میان الگوها را معلوم می‌کرد. همه مردم، در هر فرهنگ، زبان الگوی خاص فرهنگ خاص خود را می‌دانستند. این زبان مشترک بود که بناها و شهرهای منسجم و زنده پدید می‌آورد.

برای آنکه دوباره بتوانیم بناها و شهرهایی زنده بسازیم که چون موجودات زنده حیات داشته باشند و به محیط و بهره‌برداران‌شان پاسخی طبیعی بدهند، باید دوباره زبان‌های الگوی مشترک بسازیم . الکساندر می‌کوشد راه ساختن زبان الگوی معماری و شهر را در این روزگار نشان دهد.

مطالعه ۲۰صفحه ابتدایی کتاب