وقتی نام لوییجی پیراندِللو آورده می‌شود در وهله‌ی اول به نقش او در نوشتن نمایشنامه‌های بسیار و تأثیرش در تحول تئاترِ قرن بیستم فکر می‌کنیم. اما او، پیش از پرداختن به کار تئاتر، سال‌ها دست‌اندرکار نوشتنِ آثارِ غیر تئاتری بود و چند رمان و صدها داستان کوتاه نوشته بود و شهرتی زیاد در آن زمینه داشت. نخستین کار تئاتریِ بسیار موفق او با عنوانِ «خوب فکر کن، جاکومینو!» گام بزرگش به سوی نمایشنامه‌نویسی محسوب می‌شود. این کار در ژوئیه‌ی سال ۱۹۱۶به صحنه رفت. در این باره در نامه‌ای به پسرش استفانو می‌نویسد: «… نمایش خوب فکر کن، جاکومینو! چندین اجرا با موفقیت فراوان داشته و مطمئناً پیروزمندانه در تمام شبه جزیره (ایتالیا) خواهد گردید. … تعهد داده‌ام که کار دیگری برای ماه اکتبر آینده تحویلش بدهم و امیدوارم به قولم وفا کنم، اما خودت می‌دانی که تئاتر زیاد مرا وسوسه نمی‌کند.» در واقع پیراندللو نسبتاً دیر و بر خلاف میل خودش به تئاتر رو آورد. در حالی‌که می‌توان گفت که شکوفاییِ طبیعیِ هنر پیراندللو را تئاتر به کمال می‌رساند. به‌هرحال داستان‌های او هم اساس و ساختار نمایشی داشتند و شامل گفتگو های پر شور و تئاتری بودند. در واقع می‌توانیم این کتاب و باقیِ تک پرده‌ای‌های پیراندللو را مدرک زنده‌ای برای اثبات این ادعا حساب کنیم چونکه تمام این تک پرده‌ای‌ها، به جز «چِه چِه»، سال‌ها قبل به صورت داستان کوتاه منتشر شده بوده‌اند که نویسنده بعداً با تغییرات بسیار کوچکی آنها را بدل به نمایشنامه کرده است.
 

مطالعه ۲۰صفحه ابتدایی کتاب