پشت پنجره‌ی مه‌گرفته نشسته‌ام و با یک تیغ زنگ‌زده، کلمات را از داستان حذف می‌کنم. کلمات مشکوک و کلمات وراج را؛ طنین بی‌تسلای آوازهای دوردست را؛ ذبح ذبیح و زجر گوهر را؛ هجاهای بی‌پروای پریش و پرخاش را. فکر می‌کنم حق با مسیح است. بهتر است اندوه را پنهان کرد و به‌جای گفتن داستان‌، پیکره‌ای تراشید با کمرگاهی مواج، که فقط باید چند ماهی از آن گرفت. بقیه‌ خرده‌ریزها و واژه‌ها و بچه‌ماهی‌ها را هم همراه شاعر به اقیانوس سپرد تا شاید کودکی، از پس سالیان دراز، بطری سربسته‌ای را هنگام بازی کنار ساحل پیدا کند، غول قصه یک بار دیگر آزاد شود و دیگر گول نخورد.
 

مطالعه ۲۰صفحه ابتدایی کتاب