دریاچه‌ی ارومیه پس رفته. پلیکان‌ها قهر کرده‌اند و دختر مرده. خاطرات دو برادر هنوز زنده‌اند و مرور می‌شوند. در تبریز و در آمستردام، جایی دیگر مادر بزرگ خوابیده و خواب‌های بدی می‌بیند. پدر در خواب مادر بزرگ از بالای یک بنای آجری مخروطی پایین می‌پرد و تا به زمین برسد پیر می‌شود. پدر بزرگ دکترها را دوست ندارد. می‌گوید: «ما که قدیم‌ها پروستات نداشتیم.» گورکن پیکر جنازه را می‌تکاند و در گوشش می‌گوید: «بشنو و بفهم ای فلان بن فلان» سایانی پس از زلزله جلوی درخت کج ایستاده می‌گوید: «هنوز کسی نمرده، هنوز همه دارند زیر خاک نفس می‌کشند» نازنین در اتاق خودش نشسته و به این فکر می‌کند که بزرگ شده و ترس‌های‌اش هم بزرگتر شده‌اند. می‌داند که دیگر یک ایمیل تند نوشته‌ی عاشقانه کار چندانی از پیش نمی‌برد. نادر به او می‌گوید: «خانم! کاش می‌شد این گل زرد روسری شما را بو کرد» کمی آن سوتر امیر می‌خواهد برای تولد بیست‌وسه سالگی ژیلا هدیه‌ای ببرد که «مال قبل از میلاد باشد، قبل از میلاد حضرت مسیح عزیز» و…