بسیار پیش آمده که شیراز را «شهر شعر» بخوانند؛ از آنرو که موطن حافظ و سعدی و مسکن خواجوی کرمانی بوده است. اما این تعبیر کم‌لطفی است و حاصل تقلیل شعر به کلام آهنگین و مزین. حال آنکه شاعری دریافتن آن لطیفه خیال‌انگیزی است که در هر امر پنهان شده است. به این اعتبار استنباط عصاره‌ای که در بهار نارنج پرده‌نشین بوده، ازقبیل شاعری است. رهاورد شاعری فقط گلستان و بوستان سعدی نیست که «باغ ایرانی» است  که پرده‌نشین طبیعت ایران بوده است. اما رهاورد شاعری می‌تواند یک شهر باشد؛ جایی که لطف شهر که همان مدنیت است در لطیف‌ترین و مطبوع‌ترین صورت آشکار شده و همین هم آن را «بی‌مثال» کرده است. به این اعتبار شیراز «شعر شهر» است.
 

مطالعه ۲۰صفحه ابتدایی کتاب