ممکن است کسی از شما بپرسد: «تلخ‌ترین حادثه‌ی دنیا برایتان چه بوده است؟» شما هم یکی از خاطرات تلختان را تعریف کنید، بعد او به شما بگوید: «اما تلخ‌ترین حادثه‌ی دنیا برای من، دیدن صحنه‌ای است که در آن یک نفر با چماقی که سرش را پر از میخ کرده بود، به کله‌ی یک دختر جوان کوبید، تکه‌ای از جمجمه‌اش پرت شد و خون فواره زد.»
گیلاس‌های زرد ماجرای همین چماق است که در یک روایت تو در تو از زبان راویان مختلف گسترش پیدا می‌کند و خود زیر ضربه‌های یک چماق چاق دیگر، دچار استحاله می‌شود. آنجا که واقعیت در استیلای تکثر و نشر مکرر «تصویر» از بین می‌رود، حاد می‌شود و سپس چاق، واقعیت چاقی که امر جاری را می‌بلعد و می‌تواند گیلاس‌های قرمز را زرد کند. زردتر از تیتر صفحات پر از لایک.